Prawdę mówiąc, nie znam do końca powodu dla którego maluję. Być może jest to jakieś biologiczne uwarunkowanie, potrzeba którą się naturalnie realizuje? Moja córka pasjonuje się jeździectwem. Kiedy patrzę na nią jak maniakalnie rysuje konie, codziennie po kilka godzin – nie sądzę, że robi to, bo ma potrzebę pozostawienia czegoś po swojej śmierci. Robi to instynktownie, naturalnie, wyrażając w ten sposób swoje uczucia i zainteresowania. Ja chyba mam podobnie. Nigdy nie zastanawiałam się, gdzie trafią moje obrazy za sto czy dwieście lat. Człowiek jest tylko ziarenkiem piasku na pustyni. Czy jeśli zostawię te kilka obrazów po sobie, będzie to miało jakiekolwiek znaczenie dla ludzkości? Pewnie nie, i nawet nie mam takich ambicji. Maluję, bo w ten sposób wyrażam siebie, swój światopogląd, nastroje, emocje. Obrazy pozwalają mi uporządkować świat wokół mnie. A jeżeli ktoś się z nimi utożsamia, odczytuje w nich swoje lub moje interpretacje, to być może poruszam jakąś wspólną strunę z odbiorcą i gramy tę samą melodię. I to jest fajne.

Na jaki okres przypadły pierwsze próby malarskie i co przedstawiały? Czy świat kolorów był traktowany jako antidotum na szarość rzeczywistości, z którą nierzadko musiała się Pani mierzyć?

Pierwsze próby rysunku wyssałam z mlekiem matki, która ma wykształcenie artystyczne. Ona mnie uczyła i poprawiała błędy. Rysowałam to, co widziałam wokół siebie. Tak, jak jaskiniowcy w Lascaux, rysunkiem opisywałam świat. A więc były zwierzęta, przyroda, ale też kubek na stole, glista ryjąca norkę i babcia, której wysunęła się koszula ze spódnicy. Później mi wypominała, że przecież mogłam ją schludniejszą przedstawić, a tak zostanie w rodzinie taki „portret”.

Malarstwem zajęłam się stosunkowo późno, bo dopiero w wieku dorosłym. Patrząc na moje obrazy, nie powiedziałabym, że świat kolorów jest antidotum na szarość. Kolorystyka jest często monochromatyczna, przytłumiona, spokojna. Moja twórczość jest daleka od spontanicznych barw, a raczej stonowana.

Czas poświęcony na doskonalenie umiejętności twórczych poszerzył je znacząco, bo choć znana jest Pani głównie z obrazów malowanych techniką olejną, to jednak nieobce są też rysunek i akwarela…

Jak już wspomniałam rysunkiem zajmowałam się od dziecka. To był wstęp niezbędny do rozpoczęcia przygody z farbami. Mało obecnie rysuję, ponieważ wyrażam się w malarstwie. Prace akwarelami przedstawiają głównie motywy roślinne i robię je szybko, bo około godziny. Zaś obrazy olejne maluję długo – są przemyślane, rozplanowane, z jakimś przesłaniem i potrafią mnie zmęczyć swoja pracochłonnością, nie tak jak akwarele będące czystym relaksem, spontanicznością, małą odskocznią i zabawą.

Czy potrafi Pani powiedzieć ile obrazów dotychczas powstało? Z którego jest Pani najbardziej dumna i dlaczego?

Nie wiem, ile obrazów namalowałam. Nawet trudno mi to w przybliżeniu oszacować. Nie mam swojego ulubionego obrazu, ponieważ on dopiero powstanie. Gdyby już taki był, to po co dalej malować? Każdy świeży obraz jest moim faworytem przez kilka dni, a później, jak już się na niego napatrzę, to coraz mniej mi się podoba – i wtedy nadchodzi czas na nowy pomysł i malowanie tego najlepszego. A potem ten proces się  powtarza. Tak to mniej więcej wygląda.

A czy jest taki, który przemalowałaby Pani, gdyby tylko mogła?

Gdybym mogła, przemalowałabym wszystkie moje obrazy. W każdym coś bym zmieniła lub dodała. Dlatego dla artysty tak trudny jest moment, w którym musi podjąć decyzję o zakończeniu pracy. Mam na to tylko jeden sposób – zaczynam po prostu malować kolejny obraz.

Malując, kieruje się Pani rozumem czy emocjami? Co stanowi źródło natchnienia?

Źródłem natchnienia są oczywiście emocje, ale w związku z tym, że moje malarstwo jest realistyczne, przedstawieniowe, muszę też zaprząc do pracy rozum. Do przeniesienia wizji na płótno potrzebna jest wiedza, warsztat artystyczny i koncepcja. Więc i rozum, i emocje.

Czy w czasach koronawirusa udaje się Pani malować więcej niż wcześniej? A może przeciwnie – okres ten w ogóle nie sprzyja tworzeniu?

Dla mnie życie w dobie koronawirusa nie zmieniło się jakoś diametralnie. Jestem osobą introwertyczną, więc nie potrzebuję „szumu” wokół siebie. Lubię przebywać w zaciszu domowym, na łonie przyrody, lubię ciszę. Obrazy powstają w podobnym tempie jak wcześniej, nie pracuję zdalnie, więc czasu mi nie przybyło.

Czy przystępując do pracy, wie Pani jaki będzie efekt końcowy, czy może przeciwnie – w głowie powstaje zalążek pomysłu, który w toku sam się rozwija?

Rozpoczynając pracę nad nowym obrazem, mam w głowie ogólny zarys i kolorystykę. W trakcie tworzenia zdarzają się zmiany, często dosyć spore. Staram się jednak zachować pierwotny przekaz.

Który etap malowania jest najprostszy, a który najtrudniejszy?

Najprostszy etap to początek. Wtedy wszystko się jeszcze może zdarzyć, maluję szybko ogólny zarys, a najbardziej pracochłonne i żmudne jest wykończenie obrazu. Detale, ustalenie światła, gdzie przytłumić, a co wyciągnąć na pierwszy plan.

Czy w obrazach kryją się Pani uczucia, a jeśli tak, to czy oglądający potrafią je odgadnąć i właściwie zinterpretować?

Tak, moje obrazy określają mnie i moje postrzeganie świata. Bez tego raczej trudno byłoby stworzyć obraz. Zazwyczaj oglądający trafnie interpretują jego przesłanie, ale często zdarzają się zaskakujące połączenia i odbiór. Każdy ogląda obraz poprzez swoje osobiste doświadczenia, dlatego nie naprowadzam nikogo na właściwą drogę. Każdy odnajduje swoją.